Калі ў начы яму не спіцца,
мой сябра падбірае рыфмы,
збірае іх на звалцы словаў,
чытае вершы светлай поўні,
якая ціхім сумным поні
калыша грыўкай, нібы німбам,
а дым апошняй цыгарэты
перад світанкам лашчыць зоркі.
І знічкі сыплюцца расою
на канюшыну і на пуню,
гуляюць промні круглай поўні
ў зялёным шкле пустой бутэлькі.
Стаіць мой сябра ў белай шыбе,
як чорных шыбеніц ахвяра,
а поні верш яму чытае,
каб канчаткова ім не спіцца…