Не вера, а расчараванне адвагай сэрца гартавала.
Анёл мне даў штандар ліцьвінскі і загадаў:"Сама нясі!"
Натоўп маўчаў. Па-над галовы сцвярджальна велічна гучала
як лозунг, як малітвы словы:"Не вер! Не бойся! Не прасі!".....
Трон Дракулы, як небарака, хістаўся безнадзейна кволы,
ён, нібы хворы лейкеміяй, усмяг без свежае крыві.
Шаптаў Анёл: “Не адракайся! Не дай крыві праліцца новай!”
Над Гедэмінавай гарою, як хмары, вершнікі плылі.
Ляцела дзікім паляваннем ад Трох Крыжоў ліхая зграя,
пужала выглядам, ды толькі, што прывід можа нам зрабіць?
Стаялі цвёрда, непахісна дазорныя на межах Краю,
і бачыў люд: услед за хеўрай Пагоня грозная ляціць.
Які б тут цар ці імператар не панавалі над народам,
якія б новыя інтрыгі не рвалі на кавалкі Край,
ад Божай Маці Вострабрамскай мы збераглі душы свабоду,
Ляці ж, крылатая Пагоня! Ад здрады памяць вызваляй!
Сячы мячом сваім двувострым хлусні і немачы кайданы,
сячы двурушніцтва навалу, плебеяў хцівасць, рабскі ген!
Няхай прачнуцца ў нашых дзецях званы Сафіі над Майданам,
і хай спрыяе Бог і доля таму, хто хоча перамен!