Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

радзіма

Яшчэ не ацэнена

Над маёй Радзімай -
Белыя буслы
Квеценню чаромшын
Кружацца з вясны…
Рамантуюць гнёзды,
Кормяць птушанят
І вось так ўсе вёсны,
Многа год падрад.

Гоні і палеткі,
Навець даўніны.
Вы нямыя сведкі
Міру і вайны.
Адлятаюць ў вырай
Ўвосень журавы,
Гуслями ды лірай
Гай гудзе жывы.

Промні распускае
Сонца над ракой.
Да цябе, мой краю,
Не дастаць рукой.
Толькі сэрцам хіба
Прытулюся я
Да знямелай скібы,
Што завуць зямля.

© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2018
Свидетельство о публикации №118010806267



Яшчэ не ацэнена

Сонечны дзень за шыбай тваёй.
Ты чалавек з вялікай сям'ёй.
Сцюжа пакіне родны твой край -
Ты толькі чакай, ты толькі чакай.

Усе супярэчнасці, доўгі прыгнёт.
Увесь наш прыціснуты, хісткі народ.
Талент спрадвечны, які тут жыве -
Узыйдзе на гару, агонь развядзе.

І ён заблішчыць сярод Бела дня.
Сцягам Чырвоным на "Бела Зямля".
Агонь не пагасне - ён будзе гарэць.
Ярчэй кожны момант і "Душы Нам грэць".

"Гэй! Беларусы!" - пачне ён крычаць.
"Усе да мяне! Больш не трэба маўчаць!"
Музыкі зайграюць, на сцэну ўзыйдуць.
Іх творчасць ужо ад людзей не крадуць.

Прыедуць к агню людзі з іншых краін.
Што тут не былі шмат гадоў і гадзін.
Успомняць свой талент, што калісь загубілі.
Успомняць, як цяжка за "межамі жылі".

А на вуліцы сонейка яркае ззяе.
І ветрык лагодны пяшчотна гуляе.
Птушкі ў небе спяваюць вясне.
Усё так цудоўна, як быццам у сне.

Знойдзе Краіна сваю прыгажосць.
І Беларус больш не будзе ў Ёй госць.
Цярпліваю працай і воляй сваёй.
Даб'ецца ўсяго і мінуе "застой".

Карэнная нацыя і родная мова.
Вось план развіцця - вось Усім пастанова.
Нічога другога, каб быць БЕЛАРУСАМ.
ДАСТАЛА жыццё ў пятлі пад прымусам.

Усе доўга цягнулі "Кабылу" за хвост.
Яна ўжо старая - не цягне свой "Пост".
Заменаю ёй былі ўсе "Кані".
Аднак сапсавалісь у калгаснай раллі.

Вялікія людзі на нашай Зямлі.
Пад старасць сваю са "сцэны" сышлі.
Творчасць ад іх застанецца хоць.
Трэба ўжо - "Хлопец" - хопіць, СЫХОДЗЬ.

31.03.2011



***

Яшчэ не ацэнена

Да дна асушыўшы келіх з слязамі,
мы зноўку напоўнім яго да краёў.
Ад гэтае звычкі стаміліся самі,
ды наш мазахізм – вось наша любоў.

Займеўшы Краіну, займеўшы Свабоду,
ізноўку рашылі: у ярме нам зручней.
Усё што далей – маўклівая згода
і спроба за ўсё заплаціць патанней.

Мы маем Гісторыю цягам стагоддзяў,
ды памяць згубілі, прайгралі ў “дурня”.
Бяспамятны, шэры, безмоўны народзе,
мы так і засталіся жыць ў хаце курнай.



...

Сярэдняя: 4.4 (37 галасоў)


...