|
|
Ала Клемянок
Да Артура Цяжкага
На цвінтары касцёла Божай Маці
гармонія, якую ты шукаў,
над дрэвамі, нібыта поўсць ягняці
плывуць аблокі ў небе,
што як стаў;
ставок маленькі з цёплаю вадою,
дзе так прыемна ногі памачыць
і піць тумана водар сырадойны,
і сэрца набалелае лячыць.
Але нябесны стаў такі халодны,
як шыбы мутных гарадскіх вітрын.
Што адчуваецца душы свободнай,
тваёй душы,
ты ж – хутаранскі сын?
Ідылію лугоў, бароў, разораў,
гаворкі простай ў хаце за сталом,
на даматканых посцілках узоры –
пад новым небам ці знайшоў свой дом?
Перакуліўся свет, перамяніўся,
дзічэюць вёскі, вымірае люд.
ты не прарок,
але прароцтвам збыўся
аповедаў тваіх сухі прысуд.
А што нам засталося? Водар мяты,
блакіт дажджоў, ды прыдарожны крыж,
і томік твой зачытаны, памяты,
і памяць, што заўжды прыходзіць звыш.
Не вера, а расчараванне адвагай сэрца гартавала.
Анёл мне даў штандар ліцьвінскі і загадаў:"Сама нясі!"
Натоўп маўчаў. Па-над галовы сцвярджальна велічна гучала
як лозунг, як малітвы словы:"Не вер! Не бойся! Не прасі!".....
Трон Дракулы, як небарака, хістаўся безнадзейна кволы,
ён, нібы хворы лейкеміяй, усмяг без свежае крыві.
Шаптаў Анёл: “Не адракайся! Не дай крыві праліцца новай!”
Над Гедэмінавай гарою, як хмары, вершнікі плылі.
Ляцела дзікім паляваннем ад Трох Крыжоў ліхая зграя,
пужала выглядам, ды толькі, што прывід можа нам зрабіць?
Стаялі цвёрда, непахісна дазорныя на межах Краю,
і бачыў люд: услед за хеўрай Пагоня грозная ляціць.
Які б тут цар ці імператар не панавалі над народам,
якія б новыя інтрыгі не рвалі на кавалкі Край,
ад Божай Маці Вострабрамскай мы збераглі душы свабоду,
Ляці ж, крылатая Пагоня! Ад здрады памяць вызваляй!
Сячы мячом сваім двувострым хлусні і немачы кайданы,
сячы двурушніцтва навалу, плебеяў хцівасць, рабскі ген!
Няхай прачнуцца ў нашых дзецях званы Сафіі над Майданам,
і хай спрыяе Бог і доля таму, хто хоча перамен!
Смаргонь ранішняя.
Глядзіцца храм у люстра става –
якая дзіўная выява!
Ён побач – паралельны свет,
як вечны Божы запавет.
Шапочуць ясені і клёны.
Звініць птушыны хор натхнённа,
зірнуў Францішак задуменна
на ўсход, дзе ззяе пераменай,
дзе праз карункавыя хмаркі
квітнее велічна заранка.
Пад булькат рэчкі хуткаплыннай
сплывае ўдалеч час няспынна.
Па берагах, як вартавыя,
паўсталі валуны сівыя,
тут рарытэт падзей далёкіх
і дар уважліваму зроку
з зямлі прарос, як святаяннік,
вайны ўспамін, бы пакаянне.
Па сцішанай алеі парка
спяшаецца хтось вельмі шпарка:
то з акадэміі мядзведжай
вядуць артыста два заезжых
вясёлых, шустрых скамарохі,
ды раптам скамянелі трохі.
Тым часам сонца шарык меней,
хоць шчодра сыпле промні жменяй.
На Оксне ярка хвалькі ззяюць,
дзень новы радасна вітаюць.
Споведь.
"Дай мне душу, а іншае вазьмі сабе". Св. Ян Боска
Як мне аддаць Табе яе такую
у брудзе неадмоленых грахоў?
Калісьці мела я яе святую,
не шкадавала добрых шчырых слоў.
Не ўратавала я душу ад жарсці,
не зачыніла ад ліслівых слоў,
спакуслівае ветранае шчасце
нядоўга казытала ў жылах кроў.
Калісьці я Сусвет увесь любіла,
удзячная за кожны новы дзень,
ды чорная зайздрослівая сіла
падкінула ў лёс мой здрады цень.
З пакораю прыняць бы гэты выклік
і не зважаць на чортаву гульню,
бо ўсіх інтрыг даўно вядомы вынік:
хто сее зло, той і пажне вайну.
Але ж як цяжка вытрымаць навалу
несправядлівасці і крыўды, і маны!
Мяне ж ад іх цяжару утрымалі,
святыя ачышчальныя званы.
Наўкол вайна ідзе за нашы душы,
хто п'е іх чысціню, хто ў іх плюе.
Як моцная душа - яе не зрушыш,
са слабай, кажуць, чорт вяроўкі ўе.
Аддаць табе душу? Што ж, калі ласка!
Табе я давяраю гэты скарб.
Няхай мне застануцца мае маскі,
душа мая даўно ў Тваіх руках.
|