Не за медаль пішу, не за лісты!
Пішу тады, калі душа у жалі,
Што адцвітаюць белыя сады,
Ці прыгажосць зямелькі роднай зжалі.
Пішу задарам, кажуць ў нас «за так»,
Як пішуць адчуванні сэрцы ў скрусе,
Калі звініць пусты ад ветру гляк,
А поўны, бо цяжкі, маўчаці мусіць.
І не тады пішу, калі хачу,
А вось тады, калі захоча Неба,
Каб адагнаць ад зерня саранчу
На славу дарагога людзям хлеба.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2018
Свидетельство о публикации №118092806403