Прыйду на берагі
Твае крутыя,
Дубоў дзе караніцца род,
Дзе хвалі срэбна-залатыя
Калышуць памяць,
Як чарот.
Рака мая,
Праз дні мае віротныя
Бяжыш —
Твой разумею спех...
Ды недзе там,
За выдмай, паваротам,
Прыпыніш, як і я,
На хвілю бег.
Нам ёсць над чым падумаць...
Бо стагоддзі
Плылі табой,
Нібы варагі ў грэкі.
Легенды, былі ў маім народзе
Жывуць часцей
Там, дзе крынічаць рэкі...
Ты рушыш зноў за даляглядным часам,
Аддаўшы плынь гарэзу-быстраку.
I доўга буду я
З маімі днямі разам
Рукой махаць,
Праводзячы раку...