Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі
Галоўная

Яўген Хвалей

Біяграфія Яўгена Хвалея

Нарадзіўся 1 студзеня 1947 года ў вёсцы Белькаўшчына Стаўбцоўскага раёна Менскай вобласці ў сялянскай сям'і. Пасля заканчэння Мікалаеўшчынскай сярэдняй школы (1965) працаваў будаўніком, у рэдакцыі стаўбцоўскай раённай газеты «Прамень». Скончыў філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (1971). Настаўнічаў, працаваў у выдавецтве «Народная асвета», Менскім абласным Доме народнай творчасці, на Беларускім радыё і тэлебачанні. З 1985 г. - старшы рэдактар выдавецтва «Юнацтва». Сябра СП СССР з 1989 г.

Першыя вершы надрукаваў у 1963 г. (раённая газета «Прамень»). Аўтар кніг паэзіі «Ярына» (калектыўны зборнік «Нашчадкі», 1979), «Прычасце» (1983), «Зялёны прамень аеру» (1987), вершаванай казкі для дзяцей «Насціны гасціны» (1989).

У перыядычным друку выступае і як крытык. Перакладае вершы паэтаў народаў СССР. Укладальнік зборнікаў «Вершы» Якуба Коласа (1987), «Гары, агонь Кастрычніка» (1987) і інш.

Дзікія яблыкі

Сярэдняя: 4.8 (5 галасоў)
На прамёрзлы дол ападаюць –
ён усланы ўвесь хутка будзе...
Міма крочаць,
                            не падымаюць
дзічкі-яблыкі людзі.
 
Лёс дзічак —
бясследна прапасці,
без болю,
                 без жалю
                                   і крыку...

...Страшна з дрэва жыцця ўпасці
На зямлю яблыкам дзікім.


        	

        	

            	

                	

                

            

        

        

            

                    

    

  

  

  

      
  

                

	    	
			            

				                
Знічка

		            

       
        
        






 




 
Сярэдняя: 4.3  (3 галасоў)












Я пытаў у палях:

«Дзе ты, дзе, мая знічка?»

Адказаў Млечны Шлях:

«З неба ўпала і знікла...»


Я хадзіў у лугі,

Я шукаў цуда-кветку

Ад журбы, ад тугі,

Толькі кветкі, як свечкі...


Я блукаў па гаях,

Дзе канвалія ў маі —

«Не твая, не твая...» —

Мне шаптала на ўскраі.


Хто ж ты, хто, падкажы,

Дзе шукаць цябе, знічка,

На якое мяжы,

Ты цвіцеш таямніча?..



        	

        	

            	

                	

                

            

        

        

            

                    

    

  

  

  

      
  

                

	    	
			            

				                
Нёман

		            

       
        
        






 




 
Яшчэ не ацэнена












Прыйду на берагі

Твае крутыя,

Дубоў дзе караніцца род,

Дзе хвалі срэбна-залатыя

Калышуць памяць,

Як чарот.


Рака мая,

Праз дні мае віротныя

Бяжыш —

Твой разумею спех...

Ды недзе там,

За выдмай, паваротам,

Прыпыніш, як і я,

На хвілю бег.


Нам ёсць над чым падумаць...

Бо стагоддзі

Плылі табой,

Нібы варагі ў грэкі.

Легенды, былі ў маім народзе

Жывуць часцей

Там, дзе крынічаць рэкі...


Ты рушыш зноў за даляглядным часам,

Аддаўшы плынь гарэзу-быстраку.

I доўга буду я

З маімі днямі разам

Рукой махаць,

Праводзячы раку...