Рыгору Барадуліну
Расчаруюся ад шашы,
І у лес напрасткі пакрочу.
Адшукаюць адразу вочы
Некранутыя спарышы.
Неабдымнае -- не абняць,
Не адняць гэтых траваў росных,
Узляцелі да неба сосны,
Дакранаюся -- і звіняць.
Як знямоглае птушаня,
Што з гнязда на зямлю зляцела,
У траве адпачыць прысела
Анямелая цішыня.