Не турбуе цябе анічога,
Што мяне ў магілу патрохі зганяе,
І ірвецца сумненне да Бога,
Пэўна, ён ўсё ж мяне не кахае.
Абляпіўшыся справамі важкімі.
У расклад ён меня не запісвае,
І з пытаннем, чаго я чапляюся,
Усё бліжэй ён прыводзіць да ісціны.
Ён хавае за працаю цяжкаю,
За турботы свае жыццёвыя,
Ўсю сваю да мяне абыякаваць,
Запаўняючы паведамленні рознымі словамі.
Хіба я ўжо яму надакучыла,
Падарункам з сваюё ахвяраю.
І з увагай к табе неуміручаю,
І чаканнямі сваімі працяглымі.
Адкажы на пытанне простае,
Тут адказ мне здаецца знойдзецца,
Ну хто для цябе я, лёгка ўсё ж?
Ну і хай ад адказа сэрца крывёю і зойдзецца.