Мяне, напэўна, хтосьці ўрок
Ці я сур’ёзна захварэла:
Употай здраджваючы целу,
Збягае сэрца на лісток.
І з ім становіцца адным,
І ўвекавечваецца ў вершы,
Каб ілюзорнасцю завершыць
Майго жыцця пустога дым.
Боль развярэджвае душу
І растапляе лёд істоты –
І я, здараецца, бы з лёту,
Слязьмі нябачнымі пішу.
Адкуль не ведаю, але
Пад знакам шчасця альбо гора
За кропляй кропля льюцца творы,
Як быццам міра ці алей.
Сцякаюць словамі радкі,
Выратавальныя, бы споведзь –
Каб загаіць і супакоіць
Жывыя раны й гузакі
І ўсё, што мучае ўнутры –
Марэнні, думкі, адчуванні –
Неўтаймаваным вершаваннем
Суняць, суцішыць да пары.
Пісанне – сродак ад нуды?
Але… О, сорам! Злыя сведкі
Гавораць мне, я не паэтка…
Мо і не хлусяць, сапраўды?
8.07.2012