Высокімі гурбамі
У снежні снягі засінелі...
Якія завеі, любая,
Якія завеі!
Наскрозь праінелі —
Да сонца, да першай адлігі —
Дамы, што ўцалелі
На нітачцы
Чуйнай Нямігі.
Там цесны пакойчык,
Пакінуты намі, забыты...
Цяпер там паўночна —
I дзверы
Цвікамі забіты.
I клямку пакратаць,
Ашчэрыўшы пашчу забойцы,
Паўзе экскаватар,
Як прывід
Часоў мезазойскіх...
Там лета шалела.
Спякотнае,
Сумнае лета,
Як жоўты квадрат на шпалерах
На месцы партрэта.
I так рагатала
Каменнае рэха на скронях,
Бы войска вандалаў
Скакала
На ўзмыленых конях...
Завейныя веі
Пад неба завеі, пад месяц!
Чаму мы не ўмеем
Святочнае
Лашчыць і песціць?
Будзённасць атуліць.
Няміга заб’ецца галінкай.
Там лета было,
Ты адтуль мне
Махаеш хусцінкай.
Хусцінка лунае,
На ветры расстайным трапеча...
Няміга блукае...
Гукае...
Склікае на веча.
Сяжу на мяжы. Мне утульна і
Сяжу на мяжы.
Мне утульна і вельмі ш спакусна.
Ну, тронуці троху й
Якую хаця бык тут доню ж.
Да не. Я не надта яшчэ тутКі сь майСтра, х,
Каб взяць ды й змагацца з заразаМы й.
Світае. А я... ем яшчэ й яблычка.
От пак нараўна й сняданак
Я ужымаю ж, но бач ты!
А ты пойів бы пячатак
Шызарні шч
Нават на стараСці й?