Даль неабсяжная нас раздзяляе,
Ды ўсё ж за Вас сягоння п’ю віно.
Вас, нібы зорку, што з нябёсаў пазірае,
Наканавана мне любіць даўно.
Мой ціхі шэпат слых Ваш не пачуе,
Які гучыць ля зорнага акна.
Вось у кілішку зорачка віруе –
Спаймаць жадаю вуснамі з віна.
Далёка Вы, як лістапад ад мая,
Як дожджык чэрвеня – да студзенскіх Каляд.
Вас колішнюю болей не спаткаю,
У мроях толькі зорны Ваш пагляд.
Мне б ведаць, што ўзіраецца ў неба,
Што зор святло і Ваша п’е акно.
О, як душы маёй у гэты вечар трэба
Дапіць пад зоркаю налітае віно!