Мне б з памяці,
бы з пожні, павырываць
калоссе пераспелае.
Ды ў замеці,
з дарог, цябе спаткаць,
самотную, нясмелую.
Ды толькі слёзы...
Як ціхі, ліпеньскі дождж
Не вераць,
Што казка сталася явай.
Гэта кветка былога, не больш.
Зацвіла каля рэчкі дурманам...