Падыходжу да Хрыстова.
Тут завейнаю зімой
Я шчасліва і вяснова
Крык падаў свой над зямлёй.
Першы крык на гэтым свеце
У цяпле і рук, і воч!
Я крычаў, як і ўсе дзеці,
Не зважаў, ці дзень, ці ноч.
Я заходзіўся, стараўся.
«Добры дзень!» – я галасіў,
I ляцеў, і захлынаўся
Дзесьці ў гурбах той матыў.
Падыходжу да Хрыстова.
Над дамамі – цішыня,
Дыму белыя падковы
I ружовы золак дня.
I ў цішы гэтай здаецца,
Што пачаў ты толькі жыць,
Што заўжды так сэрца б’ецца
I ніколі не баліць.