Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі
Галоўная

малая радзіма

Да родных берагоў свае Радзімы

Сярэдняя: 4.6 (24 галасоў)

(вёсцы Залацеева, што на Зэльвеншчыне)

Да родных берагоў свае Радзімы
Плыву я праз усё свае гады -
Да ліпы ля калодзежу, каліны,
Што пасадзіў мой бацька малады.

Да барвінкоў пад вокнамі, да мяты,
Да дзіваты з півоняў, касачоў,
Да жоўтай, у абдымках кветак, хаты,
Што моцна так хвалюе маю кроў.

Да плоту, што ў святло пафарбаваны -
Вясновым дзьмухаўцом жаўціць здалёк.
Да той зямлі, якой навек аддана,
Якую з нараджэння даў мне Бог.

Плыву і буду плыць да той хвіліны,
Пакуль нясе няўрымслівая плынь,
Затым вясло аддам дачцэ и сыну,
Каб з птушкамі ляцець у далячынь.
Мінск, 28. 09.2018 г.

© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2018
Свидетельство о публикации №118092804786

З Мінска я на Маладэчына зноў еду...

Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

З Мінска я на Маладэчына зноў еду,
Нібы ў жыццё з таго вятраючыся свету,
Нібы ўсплываючы з праклятай глыбіні,
Гляджу на ліхтароў анёльскія агні,
Што ў вёсках, як вуголле ў прысаку, ізноў
Сярод вячэрняга туману і кустоў
Гараць мне асвятляючы мой даўні шлях,
І слёзы абуджаючы ў маіх вачах,
Гараць і гаснуць за знямелымі кустамі,
Як майскмя жукі пад мокрымі лістамі.
Гараць і гаснуць, гаснуць і гараць ізноў,
Бо з Мінска я вяртаюся ў начы домоў,
Каб зноўку там адчуць, што я яшчэ жывы,
Як цень дрыготкі ад палын-травы.

Землякам

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Землякам

Ад майскіх дзён да восеньскіх дрыготкіх
Рупліва працавалі на зямлі.
І летні дзень здаваўся вам кароткім,
Ракою вечнай клопаты плылі.

Ды першы снег прынёс вам адпачынак,
Палёгку спрацаваным даў рукам.
У працы хоць маленькі перапынак
Зіма зноў клапатліва дорыць вам.

Бо хутка зноў заззяе ярка сонца
І пабягуць да рэчак ручайкі,
І будзе віцца нітка спраў бясконца,
Якія вас чакаюць, землякі.

Жыве хай радасць, і не толькі ў марах,
Святло надзеі хай гарыць ярчэй.
Хачу ўсмешкі бачыць я на тварах
І позірк зацікаўленых вачэй.

Няхай жаўрук спявае ў блакіце,
Каб за вадой нягоды ўсе сплылі.
Няхай растуць валошкі ў спелым жыце--
На песеннай хатыніцкай зямлі.

Нам не спыніць ракі жыцця вірлівай,
Ды ёсць і ў ёй спакою астраўкі.
Жадаю долі лепшай і шчаслівай,
Дабра жадаю вам я--землякі.

1998 г.

Падыходжу да Хрыстова...

Сярэдняя: 4 (1 голас)

Падыходжу да Хрыстова.
Тут завейнаю зімой
Я шчасліва і вяснова
Крык падаў свой над зямлёй.

Першы крык на гэтым свеце
У цяпле і рук, і воч!
Я крычаў, як і ўсе дзеці,
Не зважаў, ці дзень, ці ноч.

Я заходзіўся, стараўся.
«Добры дзень!» – я галасіў,
I ляцеў, і захлынаўся
Дзесьці ў гурбах той матыў.

Падыходжу да Хрыстова.
Над дамамі – цішыня,
Дыму белыя падковы
I ружовы золак дня.
I ў цішы гэтай здаецца,
Што пачаў ты толькі жыць,
Што заўжды так сэрца б’ецца
I ніколі не баліць.