Вершы беларускіх паэтаў

Пакуль “быкуе”

Да выбараў у пасланні штогадовым
Лука зноў стос хлусні нагарадзіў.
Агідным сіплым голасам знаёмым
Зласліва абражаў, палохаў і хаміў.

Здавалася, што у яго хвароба спее,
Бо надта цяжка дыхаў ён, пацеў.
Няўжо і сапраўды Акела саслабее?
Было бы лепш, каб ён апруцянеў.

Трымаецца за уладу пасінелымі рукамі
І кажа, што у мёртвага яе не адбяруць,
Таму учапіўся нібы ваўкалак зубамі,
Баіцца толькі, што паплечнікі здадуць.

Аднойчы верталётам ён трапіў на завод
І успомніў, як у арміі вылазіў з БТР.
А тут сабраўся каля прахадной народ
І нехта крыкнуў: - Застрэлься, афіцэр!

А ён на выбары сабраўся у шосты раз
І узяўся расчышчаць сабе дарогу,
Асноўных апанентаў “спусціў у унітаз”
І святкаваць збіраўся перамогу.

Здаецца, усё ішло даволі гладка
І для трывогі не было падстаў.
Ды аб’явілася жанчына-кандыдатка.
Тут зразумеў Лука, што ён папаў.

Галоўмахлярка з ЦВК пачала ратаваць,
Бо галасоў ён многа недабраў.
Зноў лічбу пераможную прышлося маляваць.
Пратэстную дзялянку Лука сабе узараў.

Ён, такім чынам, моцна “лахануўся”.
Народ, вядома, у гэту лічбу не паверыў.
Выходзіць, што “Акела прамахнуўся”
І справядлівасць, мякка кажучы, пахерыў.

А пасля выбараў народ узбунтаваўся.
Жанчыны - актывісткі узначалілі пратэсты,
Каб кожны з нас супраць Лукі змагаўся,
Прайшоў на годнасць і сумленне тэсты.

Такіх шэсцяў і мітынгаў не ведала сталіца.
Аж сотні тысяч жыхароў выходзіла на іх.
За перамены, што павінны, урэшце, збыцца.
Супраць Лукі, бо надакучыў гэты псіх.

Сыходзь, пакуль кар’ера у апагее,
З намаляванымі за 80 адсоткаў галасоў.
Хай лічба гэтая тваю гнілую душу грэе.
Збягай! Ды мала для прытулку адрасоў.

Электарат дыктатара прачнуўся,
Пайшоў на мітынгі, яго каб падтрымаць.
Да тэлекамер па загаду павярнуўся: -
Нам добра жыць, а на другіх – наср…

Лукі прыхільнікі равуць: - За бацьку,
Чырвон – зялёным сімвалам махаюць,
А апанентам чуецца – са-бач-ку,
Многагалоссем яны слова паўтараюць.

Людзей такое, натуральна, весяліць,
І мітынг выглядае карнавалам.
Арганізатары ж не ведаюць, як быць,
Бо не чакалі гэткага правала.

З жахлівых падарункаў ад прыроды
Адзін вядомы з іх пад назваю - тайфун.
А падарунак Лукашэску для народа
На вуліцах сталіцы называецца “хапун”.

На пратэстоўцаў, літаральна, палявалі.
У амапаўцаў прачнуўся першабытны звер.
За трое сутак каля сямі тысяч затрымалі.
Тых, хто збіваў людзей, апраўдваюць цяпер.

А людзі патрабуюць іх начальства пакараць.
Тых, хто загады без ваганняў аддаваў,
Хто чалавечыя правы прывык ігнараваць,
Хто здзекі, катаванні і забойствы пакрываў.

Начальник МУС - службіст з адзнакаю "харош",
Прыстасаванец, што пад законніка “касіў”.
І назіраў, як б’юць людзей упоперак і удоўж,
А потым крывадушна прабачэння папрасіў.

Бліцперамога над Лукой не атрымалася.
Прыдзецца тактыку і стратэгію мяняць.
Жыццё яму каб мёдам не здавалася,
Трэба далей яго у вугал заганяць.

Нажаль харызматычны лідэр не з’явіўся.
Няма на гэту ролю выбітной асобы.
Рабочы рух на старце прыпыніўся,
Актыўнасць абнулілі хлебаробы.

Пад следствам Ціханоўскі, Бабарыка,
Прышлося іншым збегчы за мяжу.
Сілавікі сябе паводзяць жорстка, дзіка,
А многім актывістам не хапае куражу.

Тым часам вертыкальшчыкі чакаюць,
Які ім бок бяспечна лепш прыняць.
Калі адчулі, што пратэсты заціхаюць,
Сталі філеі “бацькі” дружна зноў лізаць.

Кіруючых фігур праходзіць ракіроўка.
Іншых звальняюць, а хто і сам сыдзе,
Каб не узнікла небяспечная групоўка,
Якая вертыкаль да бунту прывядзе.

Парламент нейкі у нас здранцвелы.
Сядзяць, як манекены у ім “ківалы”
І выглядае з іх чыноўнік апупелы,
Які прызначаны да ролі падпявалы.

Напружанне у дзяржаве нарастае,
А ім, здаецца, усё па мандаліне.
Раскол у грамадстве аніяк іх не кранае,
І не хвалюе нестабільнасць у краіне.

Была ідэя - справаздачы разглядаць,
Каб выбаршчыкі ацанілі іх работу.
Адбрэшуцца і будуць зноў так працаваць,
Як прэзідэнту трэба, не народу.

А ён ад шоку крыху “аклемаўся”,
Пачысціў пер’я, адным словам - акрыяў.
Зноў пагражаць народу узяўся,
Калі ад Пуціна падтрымку атрымаў.

Раней паказваў, што ён пойдзе да канца.
Па плошчы з аўтаматам бегаў разам з Коляй.
Відаць, успомніў ён свой досвед “пагранца”,
Але у смеласці пераканаць людзей не здолеў.

Падпільнаваць любога можа небяспека,
Напрыклад, малпа выскачыць з гранатай,
А што бяззбройнага чакае чалавека,
Калі палохае гарыла з аўтаматам?

За дваццаць шэсць гадоў Лукі праўлення
Многа паскудства змог ён нарабіць.
Але рэальнасць іншая у новых пакаленнях
Прымусіць гэты гістарычны выкідыш забыць.

Алесь Жыбела 1.102387411