Палова снежня, а снег, як госць.
Бывае зрэдку, такі жаданы.
Смуга і вільгаць, як у горле косць.
І ты, як ў склепе замураваны.
У задуменні на свет глядзіш,
Чакаеш моўчкі свой час збавення.
Пісклявы вецер, як тая мыш,
Свідруе шчыліну ў скляпенні.
А недзе звонку цягучы змрок
Шукае лыжку, каб змазаць дзёгцем
Уздоўж і ўпоперак кожны крок,
Што прыцярушаны снегам-госцем.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2017
Свидетельство о публикации №117121906818