Паліць вусны пал, як воцат.
Пушча. Коні. Зброі ззянне.
Каралева Бона Сфорца
Пачынае паляванне.
Як палаюць шчокі ярка
I ў вачах пыхлівасць стыне
Белай Русі валадаркі
З валасамі залатымі.
Вось абапал гордай Боны
Рыцары — ліцвінскі з ляшскім,
Закаханыя абодва
Без надзей на дотык ласкі.
I дарма так прагна воі
Позірк ловяць каралевы:
Спеліць плод яе любові
Залатое ўлады дрэва.
Толькі ўлада! Дзеля ўлады
Трубіць рог, палае сэрца
I загнаны звер калматы
Са стралою ў горле б'ецца.
Толькі ўлада! I жанчына
Арбалет трымае цвёрда.
I тужлівы рык звярыны
Паляванню —
ўзнагарода.
I — чуйдух!
Ахвярай новай
Будзе воўк і новы рыцар,
I ў кароне яснай Боны
Промнем больш пачне іскрыцца.
Каралева едзе конна
Белавежскаю дарогай,
He кахаючы нікога,
He шкадуючы нікога.
Рог турыны — голас боскі.
Вецер шлейф матляе вузкі...
...Справа плача — рыцар польскі,
Злева — рыцар беларускі.