У пакоі з маленькім акном
За скрыпучым, паломаным ложкам
Адзінока жыве і даўно
Павучок з пакалечанай ножкай.
Ён хаваецца днём у куток
I за мной асцярожна цікуе.
I то смех яго дзіўны здалёк,
To пасопванне грознае чую.
А ўначы прыпаўзе на пасцель,
Да мяне ён цішком падкрадзецца,
На руках павуцінне спляце
I да раніцы глуха смяецца.
Супакой павука. Ці не
Супакой павука. Ці не шчасце?
Залятаюць жа ш мухі і мы.
Палятайце, пасьпіце... І «здрасьце».
Павуцінне, як цьвік на крыжы.
Адчувае, відаць, сябе творцам.
Паважаць прымушае сябе.
І сьмяецца, як ён, каля вока,
Калі мэта зачынена ў сне.
Пакалечаны ногі і рукі,
Перакрытыя пляны-куткі.
Не чапайце зняволенай мухі,
Бо яна скрала ежу пчалы.