Мора болю і любові мора.
На сконе год зламанаю душой
Сівы няголены дзядок праз гора
Смык трымае хвораю рукой.
Мінулі час і слава, ўсё мінула.
І скрыпка болей не пяе,
А стогне пад няспынны гула
Кантрапункт у пераходзе. За яе
Калісьці ўсё аддаць гатовы,
Ахвяраваў і шчасьцем, і жыцьцём.
І кожны тыдзень горад новы
Вітаў артыста хлебам і віном.
Цяпер прайшлі часы. Пустая зала.
І пальцам кволым не адолець нот.
Няма іскрынкі, шалу стала мала.
Ратуе дзеда толькі пераход.