А калі ўжо здаецца, што выйсьця – ніякага,
і што шэраю фарбай запэцканы лёс, -
Раптам бачыш, як белае, чыстае, мяккае,
Першасьнежнае дзіва сыходзіць з нябёс.
Палахліва-нясьмелае, -
белае-белае...
Урачыстае, -
чыстае, чыстае, чыстае...
Суцяшэннем-спагадаю
падае, радуе...
Закалыхвае –
ціхае, ціхае, ціхае...
А я вышняю цішаю верш гэты вышыю,
Першасьнежжам журбу сваю зацерушу,
і стэрыльна-нябеснаю белаю цішаю
Забінтую параненую душу.
Прыгожа, мілагучна, нібы
Прыгожа, мілагучна, нібы ціхая калыханка для параненай душы. Ды й іншыя вершы не горшыя. Дзякую.
Гэта так сумна і прыгожа
Гэта так сумна і прыгожа адначасова.
Прыгожа, цудоўна і
Прыгожа, цудоўна і аптымістычна напісана.