Знемагаю ў чаканні ліста.
А ў І-нэце на скрыні паштовай
Анічога – ні знака, ні слова –
Беспрасвецце. Зеро. Пустата.
Колькі дзён, колькі ночак запар
Вар'яцею над гэтай пустэчай
І чакаю… няхай не сустрэчы –
Хоць слаўца неласкавага ў дар.
Хоць радка… У галечы сваёй
Не цябе, а сябе вінавачу.
Ці магло ўсё адбыцца іначай?
Пра цябе… За табою… З табой…
Неспатольнаму сэрцу ніяк
Не сагрэцца няўклюднай любоўю!
Несуцешнасць – яе пасляслоўе,
Скамянелых рыданняў камяк.
Бы лязом… Па жывым… Як баліць!
А ўспаміны пульсуюць шалёна…
Як забойцы, маўчаць тэлефоны.
Ну й маўчыце! Навошта мне жыць?!
7.06.2012