Як цяжка ўзважваць у жыцці патрэбы.
Жыць на зямлі, ды ўглядацца ў неба,
І бачыць, што не неба, а зямля.
Не паспяеш падумаць цалкам,
І кожны дзень, як гэта малпа,
Кленчыш ад жыцця.
І толькі хто з яго (жыцця) смяецца
Праб’ецца нейдзе, нейдзе зварухнецца.
Быць можа гэта ты, можа гэта я?
Нейдзе там плывуць тры чарапахі,
Недзе плешчуць рыбы на бумазе,
Нейдзе там і я.
А нейдзе спяць Купала і Бакулін,
Яны ўжо могуць – іх ужо пачулі.
А побач з імі – доля не мая.
А людзі пражываюць, як калекі,
Ляніва падымаюць з ранку векі.
Далей ад быцця.
І разважаць не прагнуць, бо марудна,
У скрынях зачыняюцца прылюдна,
А хочуць хараства.
Дык прачынайся, лодыр-палачанін,
Магілеўскі, брэсцкі ці мінчанін,
Вазьмі свае дзіця!
І паглядзі навокал, бо прыгожа!
Зрабі што-небудзь, не залежвай ложак
Побач ля жыцця!