Вершы беларускіх паэтаў

Улетку, калі мы з бацькам былі у вёсцы, навяшчалі бабку,я бачыў,як яе сасед дзядзька Грыша на левым беразе мясцовай рачулкі рабіў нешта дзіўнае і,як мне здалося, дрэннае за маёй маткай,бо яна неяк вельмі моцна станала. Мне тады было гадоў адзінаццаць, я быў малы і шмат чаго яшчэ не разумеў. Вечарам таго ж дня маці падышла да мяне, калі я ўкладваўся адпачываць.
Яна прынесла з сабой нейкую кніжку - зборнік вершаў Яўгенні Янішчыц - і прачытала мне гэты верш. Ён мне вельмі спадабаўся. Пасля я запытаў у маці,што яна рабіла на рэчцы з дзядзькам Грышам. Усмешка сышла з яе вустаў ,яна агледзілася,узяла маю падушку и зачымсьці накрыла ёю
маю галаву, так, што мне стала немагчыма дыхаць. "Мама!Мама! - крычаў я. - Матуся!дыхаць,дыхаць..." Але тады у хату зайшоў тата, і маці хутка некуды дзелася. Мне не спадабалася гэтакая гульня, а маці пасля гэтага я больш не бачыў. Але мне вельмі спадабаўся гэты верш!

Вельмі добры сціх. Я, калі чытау, фапау. Добра так фапаецца пад яго. Калі праз строкі разгортваецца беларуская душа, ад аргазму не уратуешся. Дык вось, як гаварыу мой дзед, калі я падыходзіу да яго малы, ідзі у сраку. Чаго і вам жадаю

сапрауды добры верш

Сэрца супакоiлась )

Дапамажыце, калі ласка, зрабіць аналіз гэтага верша.

Цудоуны верш.Тэму цяжка вылучыць але яна есць

без стакана не понять.

Мне вельми спадабаўся гэты верш. Ён прасякнуты вясёлым настроем и даруе пачуццё радасцi i шчасця.

стих норм. учится за 5 мин

очень хороший стих, учится на одном дыхании.... выучил за перемену

Выпіў. Дзякуй. Палягчэла.
Спакайней душы і целу...
Не цалую, бо сябры.
Соль у кожнай ёсць вады.

Ты чысьцейшая з крыніцы.
Срэбрам гэная вадзіца.
Залатому соль твая.
Каб не спаў, пакуль жыва

мне спадабалась, і яно вельмі лёгка вучыцца

Не задали бы учись в технаре даже бы не читал.