Шчаслівы канец. Не мой – таму плачу.
Не зробленай справе маленькі вянец.
Я вып’ю віна за чужую удачу
І буду скуголіць за цяжкую смерць.
Чакаю яго, як зімой сонцапеку,
Як кроплю вады распаленая медзь,
Бо ўжо без яе – не зрабіць а ні кроку,
Бо ўжо без яе можа толькі балець.
Прыдзі! Забяры мае мары, трывогі!
Пакінь толькі момант і крышку душы!
Каб мог я ў цемры разгледзіць дарогу,
Пакінь толькі момант… І крышку душы.