Прабач, прашу, мяне нахабнага,
За тое, што цябе пакрыўдзіў,
Дажджамі жоўтымі лісты абваляцца,
Спакой у ботах хутка прыйдзе,
Прабач за тыя словы неразумныя,
Што ў паветры вуглевадародам,
Спачатку былі мяккія як кроплі,
Але ад лютай злосці сталі лёдам.
Хай будзе ўсё празрыстае і чыстае,
Як быццам вецер у поле дурыцца,
Хай стане простым усё складанае,
А твары, дзеі, думкі хай не журацца.