Пракладаю па восені сцежку –
лісце шэпча: паслухай, слухай...
І шуршанне самоту цешыць,
б’ецца ў сэрца ўспамінамі глуха.
Спелы яблык кранецца долу –
ссірацее каштэлеў вецце,
і закружыць над ціхім полем,
запяе сваю песню вецер,
і з-пад ног адабраць захоча
пазлачонае ўбранне дрэваў,
адгукнецца жалем сірочым,
надвячоркам скупым задрэмле.
Восень слухаю, як і калісьці –
час спыніўся, застыў нібыта...
Адгукнецца мелодыя лісця
рэхам дзён, што забраны нябытам.
Гэта паэзія, якая адразу
Гэта паэзія, якая адразу пераносіць цябе ў адзін з куточкаў Радзімы.