Трывожна, звонка, нязвычна
Прадвесне сінее ў лесе.
Пралесак пагляд крынічны –
Вочы, вочы па снезе…
Не быў гэты свет ніколі
Светлы такі і чысты.
У вочы сінеча коле,
Вейкі – лапкай іглістай.
Сярод гаманы вяснянай
Ты пекнатою гэткай
Чаго расцвіла так рана,
Сакавікова кветка?
Сумёты – сляды завеі.
Кроплі неба на ўзлеску.
Дрыготка ўзнімае веі
Здзіўленая пралеска.
Зажурыцца неба ўранку
Па жаўруковым крыллі.
Не раз адцвіце вяснянка
На тваім небасхіле.
А столькі ж нашчадравала
Вёсен табе зязюля…
Пралесачкай называла
Доньку сваю матуля.
Над водарнасцю праталін,
Над цеплынёю млечнай
Бязвоблачная світае
Ціхіх вачэй сінеча.
(урывак з паэмы «Сем пісем»)
1978, са зборніка "Плуг"