Праляцелі гады, як спалохі маланкі
І цудоўнага шмат давялося сустрэць,
А наперад, учора, з Чачэрску цыганка,
Нагадала няласкавы лёс.
Толькі што ўжо мне? - Паўжыцця пражыто!
Як завеямі сцёрты, закрыты сляды -
Маладосці сваёй я знасіў паліто
І на жоўтыя скінуў лісты.
І хаця, не апошняй надзеяй жыву,
І пакуль, не апошнія дні праваджаю,
Але ў гэтым жыцці, так чагось нестае! -
Быццам нітка парвалась з былым залатая,
Быццам нас змарнелых, у памяці слабых,
Забыўшых бацькоў і звычаі свае,
Па гэтым жыцці, што дрыжыць вадападам,
Час усё далей - нясе і нясе…
-17.11.86.