Аднойчы зубр з Белавежы намерыўся агледзець межы
сваёй дзяржавы невялікай з камандай вельмі знакамітай.
Наперадзе бяжыць лісіца і ад сьліны ажно ільсьніцца:
мяньціць праныра языком, нібы сабака той хвастом.
За ёю дзяццел ўсе навіны старанна бухае з яліны:
"Тут цар з дубочкамі бадаўся, а там бярозай частаваўся.
Што пушчу збэйсаў напалову дзеля суседскае каровы -
то плёткі нашых канкурэнтаў, якія прагнуць дэвідэнтаў.
Законы пішуць пад яго? Пакуль ёсьць дурні - што з таго!"
Ўрачыстасць пафаснага кроку раптоўна зблытала сарока -
прынесла весткі з-за бугра, чым напалохала зубра:
"Няўжо у немачы крымзоліў ды праўду выпусціў на волю?
Сароку хуценька злавіць, бо замінае звярам жыць -
супастаўляць пачнуць з людзьмі і ляснуць казачныя дні."
Хто праўды не на жарт баіцца, таму і шэпт грамчэй званіцы.