Стогне вецер за вакном.
Вые так непавярхоўна.
Добра ўсё ж ткі, што ёсць дом!
З печкай, мурам – усё роўна.
Дах на выпадак дажджу,
а падмурак у адлігу,
(ён вышэй за кануру),
ды маланкам не ў крыўду.
Есць канешне і гумно,
не далёка крочыць з ганку.
І да брамкі не далёк.
Паляджу там, зранку.