Прывыкаю, к табе прывыкаю.
Прыкіпаю праз з’едлівы боль.
На пакуты сябе абракаю.
З галавой у зямную юдоль.
Замірае, з табой замірае,
Запавольвае сэрца свой рытм.
Гонар спіць. Не! Ушчэнт памірае!
Ды няхай жа ён гарам гарыць!
Хай яго не астанецца й чуткі!
Ці ж патрэбен ён?.. Хай лепей боль!
Хай згару праз хвіліну, ці суткі!
Лепей так!
Толькі б поруч з табой!