Мая матуля пець любіла вельмі,
Ад продкаў, пэўна, перадаўся дар.
Ад песен і народных і касцельных
Душа святлела, праясняўся твар.
Спявала міла так як спавівала,
Туліла сваіх дзетак да грудзей,
За прадзівам і шыючы спявала
I, расцяпліўшы печ, будзіла дзень,
Як ураджай з шнура свайго збіралі,
Здалёку спевы чуліся яе;
Заслухваліся птушкі, заміралі,
Калі, бывала ў лесе запяе.
Сваёй пявунняй ганарыўся тата:
Маладзіком вачэй не адвядзе
Ад зоркі, што ўпрыгожваючы свята
Ў застоллі шумным песню завядзе!
Што маю слых, сказаць я не бяруся,
Ды маме часам падпяваў як мог.
Віно пілі мы песен беларускіх,
Пілі мы з мамай польскіх песен мёд.
Ў застольлі, што,
Ў застольлі, што, впрыгожваючы свята,
Мая матулька ўлупе грам са й дзвесьць.
А то і часам вольным заспявае
Па-украінску й сухобірську с пЕнь.
Чаго ж, Валодзька, ты зу7 не пЕш?
Аль дзейнік са й выказнік не вапрэш?