Ну што рабіць, радзімая краіна?
Жыць без цябе для мяне — як прысуд.
Жыць ў цыбе як хочаш — немагчыма.
Тут вос такі, аб дзьвух канцах ланцуг.
Тым ланцугом скаваныя па плечы.
Альтэнатыва ў галаву дзяўбе:
Ці дома жыць ў няволі і галечы,
Ці то ў волі — толькі без цябе?
Чаму матуля, мілая Радзіма,
Сыноў сваіх губляеш, божа ж мой?
Не заўважая тых, што нарадзіла
І, асабліва, тыз, што з галавой!
Ужо на чужыне нарадзілісь дзеці.
Надзеі зорка ззяе ім ў начы.
О, колькі шчэ блукае нас па свеце,
Не мая сілы боль перамагчы!
Я як м ага вышэй ўзыйду на горку —
Так лепей бачна, кажуць між людзьмі.
Як сыйдуць хмары, убачу гэту зорку —
І вочы напаўняюцца слязьмі.
Вось і з Радзімы атрымалі весткі.
Хто што там напісаў, хто што казаў.
І мне не сорамна, калі пральецца
Гаркая імігранцкая сляза.
І як прывабны родныя мясціны,
Калі ў далечы хочацца дамоў!
Гарэлкі чарку выпью за Радзіму
І зноў пастаўлю запіс «Песняроў».
Гады імчацца, быццам тыя коні.
Лічыць, што засталося, не бярусь.
І сніцца: разам з нашаю Пагоняй
Я да сябе вяртаюсь, у Беларусь.
1998
Мусульмане едуць у Еўропу і
Мусульмане едуць у Еўропу і пакараюць яе. Растуць там, як грыбы, мячэці. Славяне ж /беларусы, украінцы, рускія,палякі/едуць у сьвет-і раствараюцца там бясследна.
Вось у чым наша гора.І трагедыя будучага. Мы зьнікаем.Назаўсёды. І праз некалькі дзесяцігодзьдзяў па нашай беларускай зямлі будуць бегаць табуны чорных і жоўтых дзяцей