Расце крапіва каля тыну старога.
Няма ў двары ўжо болей нікога.
І кажа яна: “Паважаны мой, тыне,
Я цяпер тут адна гаспадыня”.
А памяць мне кажа: “Была тут гайданка,
Нямала збірала ўлетку падранкаў”.
Яшчэ, тут пад вечар песні гучалі,
Я бачыў, як дрэвы галіны схілялі.
Неба праменні пад ногі кідае,
Адказу душа на пытанні шукае,
Блукае пагляд вакол свірну пустога,
У ім было клопату некалі многа.
Сярод крапівы стаіць госцяй жанчына,
Шчаку выцірае раз-пораз хусцінай.
І каб не было так на сэрцы тужліва,
У беленькі колер убралася сліва.