Далягляд жаўцее пожнямі.
Дня сухмень. Павек тамленне.
Звыклы шлях...
Шафёр апошнія
Слухае паведамленні.
Што і як на нашым глобусе?
Скуль, куды ідзе пагроза?
Пахне хлебам у аўтобусе
МІНСК — БЯРОЗА.
Той аўтобус ледзьве дыхае,
Ледзь адольвае грудкі.
Афіцыйны голас дыктара.
Тры бабулі. Два дзядкі.
Лёс, лічы, амаль адмераны.
Што ж ім нечая бяда,
Бліжні Усход і ўсе Амерыкі!..
— He скажы... Людзей шкада.
I глядзяць вачмі блакітнымі,
Як святыя з абразоў,
Сто разоў вайною бітыя,
Паленыя сто разоў! —
Крэўныя мае!
За кожнага
Сам — на крыж і на касцёр...
— Весялей глядзі, заложнікі, —
Жартам кідае шафёр.
...Мы — заложнікі, заложнікі!
Покуль дзень навек не згас,
Мы — за кожнага, за кожнага,
Нат за тых, хто супраць нас.
Нашы сэрцы не жалезныя,
I да страшнага суда
Мы ў залежнасці,
залежныя
Ад усіх, каго шкада.
Як бярозы белакорыя,
Душы свецяцца ў смузе...
Моўчкі курым «беламорыну»
Мы з шафёрам па чарзе.
Ён ківае мне на радыё,
Уздыхае:
— От народ...
Дзень які! Жыві і радуйся...
Дыктар зноў пра Бліжні Усход.
Кулі свішчуць. Бомбы вухаюць.
Дзень які?.. I век які?..
А бабулі памяць слухаюць,
Памяць слухаюць дзядкі.
Дыктару ў адказ павохаюць
I ўпадуць у забыццё,
На грудзях абняўшы боханы,
Як надзею на жыццё.