Робім да стомы. Цягнемся. Марым.
Век здаганяем. Героямі ходзім.
Ззяем, як сонца. Чарнеем, як хмары.
Нешта губляем. Амаль не знаходзім.
Моцна кахаем. Ад шчасця заходзімся.
Рады, як чэрці. Як людзі, сумуем.
Сварымся. Мірымся. І разыходзімся.
Дзён не хапае. Тыдні марнуем.
Любім дзяцей. Патураем ім. Цешымся.
Радуюць дзеці. Дзеці палохаюць.
Грукне бяда – ад адчаю хоць вешайся.
Ну і наследнікі! Ахаем, охаем.
Верым з калыскі, што лепшае спраўдзіцца.
Побыт бацькоўскі не памятаем.
Плачам. Рагочам. Клянёмся не скардзіцца.
Дзесь-ці насмецім. Не падмятаем…
ЗАЧОТ))))111 ЧОТЕНЬКО !!!!11
зачот))))111 чотенько !!!!11 строчка про детей поразила !!!!!!
верш ня поуны...
верш ня поуны...
Кранае да глыбіні душы.
Кранае да глыбіні душы. Мінімалізм па-беларуску! Гэта маё ўсё. Прыгажосць і лаканічнасць. Няма лішніх сказаў. Усё дакладна і мілаучна. Дарэчы, ні адзін беларускі верш не прыстаў да сэрца так як гэты.
Вельмi падабаецца гэты верш!
Вельмi падабаецца гэты верш! Прыгожы...
Гэты верш мне вельмі
Гэты верш мне вельмі спадабауся,таму што ён праудівы.
здорова!!!
здорова!!!
верш вельмі класны, вельмі
верш вельмі класны, вельмі часта проста перачытываю яго, і кожны раз захапляюся ім...
Мне таксама вельмi
Мне таксама вельмi спадабауся.