Самотны вецер абдзiрае,
Нiхто яму не замiнае.
Шкада мне толькi пачуцьця,
Што страчана скрозь сьвет быцьця.
Праз прызму доўгiх, шэрых тыдняў
Мы бачым навакольны сьвет:
Засмучанасьць яго iмгненьняў,
Й аднастайнасьць усiх прыкмет.
Рамантыка – яна забыта.
I ветру чарадзейны сьпеў.
Мелодыя дажджу – атрута.
Няўжо я зараз звар'яцеў?
Скрозь гэту цемру падымуся,
Прамень каханьня зьберагу.
Заплюшчу вочы, дакрануся,
Да валасоў тваiх, мой сьвет...
каханне
дзякуй!!!
прыгожа!!
вельмi!!!