Ні шторму, ні буры тады не было,
Калі нарадзіўся я ў Таліне.
Звычайнае сонца звычайна ўзышло
Пасля гадзіны світальнай.
А недзе на поўдні стагнала вайна,
Мой бацька ужо на вайне быў.
Рабочы барак. У пакоі ў нас
Апошні кавалачак хлеба.
І думала маці, напэўна, тады,
А як жа мяне данесці
Да роднае беднае вёскі, туды,
Дзе можна хоць бульбы пад'есці.
I плакала маці тужліва ў той час
Аб мінскай далёкай старонцы...
Пад вечар зайшлі у пакойчык да нас
Сябры майго бацькі — эстонцы.
Сказалі: «Паслаў нас адведаць народ»,
Суровыя твары схілілі,
Адобрылі моўчкі ў жыццё мой прыход
І крышку мяне пахвалілі.
Тады быў трывожны семнаццаты год.
Запалі з нішчымніцы вочы.
«Хоць нашая праца
на верфях не мёд, —
Хай будзе сумленным рабочым».
Як маці сцвярджае, і я не маўчаў,
Зайшоўся ад радасці плачам,
Сваё нараджэнне як мог адзначаў,
Хаця шчэ нічога не бачыў.
Не бачыў, як будаўнікі караблёў
Пакінулі шапку у хаце
Паўнюткую грошай, пацёртых рублёў,
Што ў цэху сабралі для маці...
Я славіў каханне, паходы, баі,
Гарачае роднае сонца.
Хай будзе ж праслаўлена вершам маім
I простая шапка эстонца.
вельмі цікавы і захапляльры
вельмі цікавы і захапляльры верш