Шкадую я, што рыцарства няма,
Што сёння гонар рэдка дзе сустрэнеш.
Нас згвалтаваў каштоўнасны падман,
Мы прагнем іншых цудаў і здзяйсненняў.
Як звыкла стала ў наш бурлівы час:
Жанчына – ўсім надзея і апора –
Адрамантуе хуценька абцас
Ды й паляціць да зіхатлівых зорак.
Але сярод прыродных таямніц
Шаную больш цнатлівую пяшчоту
Мядовых вуснаў, даўжыню спадніц,
Якія цягнуць зманліва ў цянёты.
Жаноцкасць таямнічасцю бязвінна
Ператварае ў рыцара мужчыну!