Імчыць дарога роўным палатном,
Няма ёй ні пачатку і ні краю.
І далягляд за выпуклым акном
У фарбах вечара бліскуча патанае.
Бягуць услед за мною ўспаміны
Шляхамі памяці, зарослай даўніной,
Завуць сумленне на вагі Феміды,
А сам сабе я стануся суддзёй.
Успамінаю ўпартае юнацтва –
Атручвай абыякавасцю дні
Матулі, і ў яе любові царстве,
Раскідваў доўга, плённа камяні.
Я не блістаў павагай да старэйшых,
Заўжды адказы дзёрзкія даваў,
І каб сустрэўся я з сабою меншым,
То вушы ўсе б сабе паабрываў.
Як узгадаю першае каханне –
Пляваць хацеў на тонкі ход падзей,
І сплёўшы павуцінне скрыжаванняў,
Лёс-жартаўнік турбуе двух людзей.
Імчыць дарога пад разрыў матора,
І ў шуме ўсведамляецца той факт,
Што як бы не ўцякаў з людскога мора,
То ад сябе ўсё ж не ўцячэш ніяк.
Вяршыня сучаснай беларускай
Вяршыня сучаснай беларускай літаратуры:
"То ад сябе ўсё ж не...."
Вельмі кепскі верш.