Збліжаюцца шляхі ды разыходзяцца
На ростанях, як лёсы, у разлог.
Над імі жаўрукі ў блакіце моляцца.
Ім кланяецца кожны каласок.
Пакорліва і ветліва схіляюся,
Упаўшы на калені ў белы пыл,
Зваротнаю дарогай не вяртаюся,
Бо шлях былы да дому я згубіў.
Шапочуць нівы моваю жытнёваю,
Што часу не стрымаць няспынны бег.
Цярноваю дарогаю нанова я
Варочаюся ўрэшце да сябе…