скроні
кранае
дождж
што зь цёплага
неба
лье
цьмяна-
блакітная
ноч
воч маіх
вільгаць
п'е
час
выкрасае
жыцьцё
ў белы
нязграбны
верш
мокне
на дрэвах
лісьцё
а значыць
яшчэ
жывеш
і плачаш як гэты дождж
і стогнеш як сьлёз няма
золку прамень як нож
дзень як бяз крат турма
коціцца
хутка
ноч
поўня
хавае
твар
зоры як сьлёзы з воч
падаюць у гушчар