Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Смерць я двойчы патурбаваў

Сярэдняя: 4 (4 галасоў)

Зносіць снежныя рэшткі прочкі
легкаважны празрысты дождж...

У раку ўвайшоў я двойчы,
двойчы выкруціўся, анягож.
Шанцавала!
Загоіў стыгматы,
праразаю хвалі ізноў,
непрадбачаныя выдаткі
не хвалюць дарэмна кроў.
Бо жыццё!
Не хамут на шыю,
не медалі яскравай бляск.

Слабы духам – на старт адсеян,
моцны – цвёрда трымае шлях...

Красавік, ці то плюс, ці мінус,
Спіць на лёдзе гусей касяк,
у палонцы згінае спіну
вузкарогі месяц-вядзьмак,
а рака выбягае да мора,
плотка вусце яе зашмат
акупуе сабой апрыёры,
сыдзе лёд – наперад, віват!
Нераст, ну, і ўсё такое,
што жывучаму па плячу...

Смерць я двойчы ўжо непакоіў,
болей гэтага не хачу!



не трэба яе больш непакоіць.

не трэба яе больш непакоіць.