А мне сёньня прысьнілась жыцьцё…
Мітуслівай няслось каруселькай
У бязспынным, бязглуздым круценьні…
Мне вось сёньня прысьнілась жыцьцё.
А мне сёньня прысьнілась жыцьцё.
Праляцела, як бязглуздая п’янка,
Што прыходзіць бывае ў ранку
Апахмельлем і падзей забыцьцём.
А яшчэ прыснілась рака…
Вялізарная і круты берага,
Ды вады - на самым на дне,
Але маніць і цягне мянене...
Зацягнулася дно ўжо пяском,
Што падобны быў чамусьці на багну.
Да вады я спусціцца ўсё прагну,
Ды занадта круты ўжо склон.
А мне сёньня прысніўся я сам.
Як дзівосны адбітак ў люстэрцы.
Я бяззубум, сівым увесь стаў,
Я сябе зусім не пазнаў, -
Што паднесла жыцьцём на талерцы.
А мне сёньня прысьнілася сьмерць!
Ў сваім жудасным дзіўным абліччы.
Ёй хацелася ўсё і ўсіх зьнішчыць, -
Ў вочы ёй немагчыма глядзець.
А мне сёньня прысьнілася сьмерць.
Я адчуў, што яна зусім побач,
Ды зразумеў усю сваю немач,
Калі побач знаходзіцца смерть.
Я праснуўся ўранку сам,
Нечакаючы пеўня ці крыка,
Незразумеўшы гэты мрою – сон,
Успамінаючы падзеі пакрыху…