Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Сяргей Кульбіцкі

Сярэдняя: 3.7 (3 галасоў)

Чарговая дзяўчына
Знікае ў небыцці.
Якая прычына
Заставіла ісці?
На пошукі лепшага лёсу,
Які нясецца ў нябёсах,
Ды не спускаецца на землю,
Бо розуму я не ўнемлю.

У пошуках сапраўднага кахання
Ўсё крочу я і крочу па жыцці,
Але ні як мне не знайсці
Кахання сапраўднае дыханне.

Згасаюць ўсе мае пачуцці…
Дык можа мне ўжо не мучыць
Сваю спустэлую натуру,
Якая горшае пад час?
Ды не патрапіць б на халтуру…
Усюды добра і без нас.

Але душа ўсё прагне, прагне
Пачуцця, большага чым ёсць,
Ды апынулася ў багне…
І ўжо на сконе маладосць.



Сярэдняя: 4.8 (21 голас)

Жадаю шчасьця і ўсьмешак,
Жыцьцё каб была цэльным вершам.
Жыцьцё паўнютка красак, зёлак,
Найпрыгажэйшых тых вясёлак,
Што нашу Землю ўпрыгажаюць,
Калі дажджы ўвесь бруд смываюць.
Каб ліхалецьце ўсё і гора
Згубілісь дзесьць за дальнім морам,
І больш каб побач не ўзнікалі,
Цябе б ніколь не хвалявалі.
Каб слухалась заўжды дачушка
І несла радасьць весялушка.
Здароў’е каб не хвалявала,
Багацьце ў хаце панавала.
Найлепшым муж заўжды здаваўся,
І лёс заўжды каб усьміхаўся.
Каб была самай ты шчасцьлівай,
Каханай, любай, самай мілай.



Сярэдняя: 3.7 (3 галасоў)

Вось і скончылась лета,
А на сэрдцы – сум.
І доўгачаканая мэта
Не ўсхвалюе розум.
Аднак сум не пройдзе,
Пакуль ты не самной.
Птушка шчасця не знойдзе
Ў маім гаі спакой.
Будзе лётаць далёка
І блукаць у сіняве .
Ёй спусціцца нялёгка –
Сумотна ў мяне.

Адзінокае сэрдца баліць.
Па начах узнікае твой вобраз.
Тое лета мне больш не ўзнавіць,
Каб адбылася ўсё яшчэ раз.
А праз год усё можа пройдзе,
І ў душы зноў успыхне каханне.
Толькі полымя можа аднойчы
Прапаліць трошкі розум і вочы;
І чыёсці чужое дыханне
Раптам узбудзіць зноў успаміны,
Што душу ні як не пакінуць.
Будуць недзе блукаць патаемна
Ў закавулках маёй душы, -
І былое бывае прыемна
Ўспамінаць у начной цішы.
Я наўрадці цябе ўжо ўбачу,
Можа толькі калі дзе здалі,
Спасылацца мне на ўдачу
Не прыходзіцца ў гэтым жыцці.
Бо жыццё ў мяне ўжо такое,
Хоць няварта наракаць на лёс,
Калі што ён мне і прынёс,
Дык не ўсё ўжо такое благое. .
Аднаго толькі я не дарую,
Колькі мне ўсё з душы не вымаць,
Што цябе – такую радную,
Я не змог у сябе затрымаць.
Ведзь хацеў я з табой назаўсёды
Звязаць свой някемлівы лёс;
Гэту мару праз усе перашкоды
Ў сваім сэрдцы ўсё нёс я, ды нёс.
І прынёс… І што адбылося?
Вось, здаецца, нарэшце, прыйшлі.
Адшумелі на полі калосся,
А я зноў, як заўжды, на мелі.
І жыццё зноў віруе па колу,
Тут і выйсця ні як не знайсці.
І спускаюцца вочы да долу –
Невядома, куды ўжо ісці.
Дзе шукаць спакою і лабу;
Потаемную тую лампаду,
Што прыносіць спрадвечнае шчасьце,
Запаліць як? Хоць раз у жыцці.
І спауой там знайсці.
І пайсці, як усе па жыцці.
І забыцца…Пра ўсё і пра ўсіх.
Дык даруй мне, Божа, той грэх,
Што набраў на сваю душу.
Я под час вандраванняў такіх
І сам раскайвацца мушу,
Асабліва, пакуль боль не сціх.

Калі больна мне раптам бывае,
Боль дашу звычайна ўзбуджае,
Я аддам лепей думкі паперы,
Не даваючы людзям веры.



Сярэдняя: 5 (2 галасоў)

Вясновае надвор’е – змянілася зімовым.
У маім сэрдцы - зноўку зіма.
Ні якія не ўзрушаць яго ўжо замовы,
То, што была калісьці, - таго ўжо няма.

І пажухлае лісьце зноў ганяе вецер –
Гэта восені мінулай сьлед.
У краіну шчасьця я калісьці меціў,
Ды няма ўжо шчырых тых мэт.

Затаптаўся ў брудзе, які мяне цягне
Ў патаемныы цемры абшыр.
Я пытаюся вырвацца, але вязне ў багне
Маіх думак імклівы вір.

Вакол быдла людское, і ні якае справы
Ні кому да нічога няма.
Яно стогне ад болю. Разявае халявы, -
Назіраць за ім лепей здаля.

Бо калі падыдзеш – абдадуць брудам.
І затопчуць пад п’яны свой стол.
Не ўзбудзіць іхніх душ табе нават і цудам!-
Толькі сьлёзы сьцікаюць на дол.