Здаецца,
маці дзесь недалёка тут...
Дня не хапае ёй,
ажно да ночы
мітусіцца,
вечна ў клопатах...
І цягне – да яе заскОчыць мне...
І пасядзець,
з ёй побач,
без якой там справы...
І выслухаць усё, што яна хоча...
Смакуючы матулі маёй стравы...
Пачуць далёкія ўспаміны,
з яе дзяцінства і юнацтва...
Няспешна каб плылі хвіліны...
Ды толькі,
позна сустракацца...
Няма матулі…
А – ніяк не верыцца,
што больш не зазірну у вочы матчыны...
Мінулы Час ужо не вернецца...
Але, у памяці маёй –
жыве, нястрачаны...
Скрозь Час,
я пупавінаю з табою звязаны...
Я твой сыночак,
твой малЕнькі Алічка...
Табе – жыццём сваім я абавязаны...
Матулечка мая, Багіня-мамачка...
*+*
6 верасня 2014 г.