Я кудысьці ўсё еду і еду.
Я кудысьці лячу і плыву.
На зямлі ж з усяго —
Ані следу,
Толькі сум
Кружыць мне галаву.
Я кудысьці бягу
I спяшаю,
Як спяшаецца
Вечнасць сама.
Я кагосьці шукаю, чакаю,
А спаткання
Няма і няма.
Што ж, магчыма,
Мой лёс гэтак хоча.
Гэта ён мяне кружыць,
Як вір.
Толькі веру
Ў ласкавыя вочы,
Што вядуць
У бязмежную шыр.
Завяла ў бязмежжа дарога, дзе
Завяла ў бязмежжа дарога,
дзе шматлікія вочы, як сны
не кранаюць як след анікога...
Хіба толькі аднога ў цішы.