Ляціць над вёскай навальніца,
Агонь нябесны хмары рве.
Пярун на чорных конях мчыцца,
Вось-вось зямлю вадой залье.
Ад жаху збіліся жывёлы
У адзін знямеўшы мокры гурт.
Не бачныя для ўсіх анёлы,
Крылом закрыюць хатні кут.
Mагутны дуб стары не кленча,
Не гне спіну перад дажджом.
Ён, быццам, волат той, хто вечна
Змагаецца з даўнішнім злом.
Абступіць цемра з бакоў хатку,
Пацягнецца і знікне ў начы.
Там зоркаю гарыць лампадка,
Мелодыяй малітва прагучыць.
Сяргей Брандт, 22.06.2013