Люблю даўно свой сад стары,
Яго таемныя размовы,
Дзе дрэвы, даўнія сябры,
Мяне прывечваюць вяснова.
Тут лісця, квецені размах —
Жывой душы адбітак блізкі.
А свежы яблыневы пах
Мілей мне ад парфум парыжскіх.
Іду сюды праз вечнасць, год,
А мудрасць саду зноўку чую:
Галін раздольных карагод
Любоў высвечвае зямную.
I чую я ў сваёй крыві,
У дрэў несастарэлым спеве,
Што й я — часцінка той глыбі,
Галінка на жыццёвым дрэве —
Свае адшукваю лісты,
Каб з небыцця ў іх адгукнуцца.
Душа баіцца пустаты —
Я ў сад баюся не вярнуцца.
А можа, "за парфум парыжскі"?
А можа, "за парфум парыжскі"?
Дзякуй вялікі! Шыкоўны верш!
Дзякуй вялікі! Шыкоўны верш!